To νέο wii erthquake μας σώζει!

Ύστερα από τις προβλέψεις για τους σεισμούς στην περιοχή μας η ομάδα
του ιστολογίου μας προτείνει μια νέα πατέντα για τη κονσόλα wii.
Τώρα όχι μόνο γυμναστική(wii fit) αλλά και πρόληψη από τους σεισμούς(wii earthquake). Προλάβετε!
Δείτε το διαφημιστικό μας βίντεο :

ΚΑΝΕ ΤΟ ΝΕΟ ΜΑΣ ΤΕΣΤ ΚΑΙ ΜΑΘΕ:

Ποιος από τους γνωστούς παρουσιαστές εισαι;

Πάτα εδώ και μάθε απαντώντας σε 13 ερωτησεις

αν είσαι ένας από τους:

(τα τεστ που περιλαμβάνονται σε αυτό το blog έχουν σατιρικό χαρακτήρα και είναι δημιουργίες των μελών της ομάδας. Ζητούμε συγγνώμη αν μερικές φορές τα κείμενα έχουν κενά(δε γινόταν καλύτερα)).

Η ομάδα

Ο Βράχος(2)

… συνέχεια …

Και είμαι τυχερός. Λέω πως είμαι τυχερός γιατί δε πιστεύω στη μοίρα ή το μεταφυσικό άγγελο- προστάτη και όμως πάντα βρισκόταν τρόπος να βγω από τη δύσκολη θέση … Έχω ας πούμε μια ιδιαίτερη σχέση με τον Θεό. Κανένας από τους δυο μας δε πιστεύει στον άλλο. Όταν πήγα στο σχολείο, τα υπόλοιπα παιδάκια έκαναν πως δεν έβλεπαν τον ατσούμπαλο βράχο που κατολίσθησε στο μάγουλό μου. Ειχα ειδική μεταχείριση και έμαθα να την εκμεταλλεύομαι με τον καλύτερο τρόπο: να είμαι διακριτικός, μετριόφρων και καθόλου απαιτητικός. Στο ποδόσφαιρο τα παιδιά δε με μάρκαραν σκληρά και τα πιο «ζωηρά» δε με ενοχλούσαν όπως γινόταν με τα υπόλοιπα αγόρια. Τα κορίτσια επίσης μου μιλούσαν περισσότερο από τον μέσο όρο των υπολοίπων αγοριών. Ήμουν τόσο ευγενικός και καλός που αγανακτούσα με τον ίδιο μου τον εαυτό(φαντάζομαι και οι άλλοι). Ήμουν επίσης και αρκετά επιμελής μαθητής, χωρίς να γίνομαι ανταγωνιστικός με κανέναν από τους υπόλοιπους καλούς μαθητές. Αλήθεια όμως, θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά; Όταν ξέρεις πως οι άλλοι θέλουν τη παραμικρή ευκαιρία για να χρησιμοποιήσουν τη σωματική ή άλλη μειονεξία εις βάρος σου τότε πρέπει να γίνεσαι πιο ελαφρύς και από το πούπουλο. Να περνάς χωρίς να αγγίζεις για να μη σε αγγίξουν. Να μη κοροϊδεύεις για να μη σε κοροϊδεύουν. Είσαι καταδικασμένος να είσαι καλός… Είσαι καταδικασμένος να βράζεις σα χύτρα από το θυμό και να χαμογελάς, ξέροντας ότι έχεις μοιραία το πιο άσχημο χαμόγελο από όσους γνωρίζεις…
Βράχος είναι το παρατσούκλι που μου είχαν βγάλει κρυφά τα παιδιά στο δημοτικό. Το έμαθα όταν τόλμησα να τσακωθώ με έναν από τους αδελφούς μου.

Συνεχίζεται…

ΓΡΑΦΕΙ : ο ΒρΑχΟς

Das Experiment

Κάντε ένα πείραμα: αποφασίστε να κάνετε μια βόλτα στη πόλη σας και καθώς προχωράτε απλά μετρήστε πόσοι άνθρωποι χαμογελούν και πόσοι όχι. Αφού συγκεντρώσετε κάποια πρώτα δεδομένα κοιτάξτε τον εαυτό σας στη πρώτη βιτρίνα που θα βρείτε και διαπιστώστε εάν χαμογελάτε εσείς...

Το αποτυχημένο υποκείμενο*

Ενώ θα μπορούσαμε να ορίσουμε την αποτυχία ως υποπροϊόν (ή επιφαινόμενο αν προτιμάτε) της εγγενούς ιδιότητας της εξουσίας για κανονικοποίηση αδυνατούμε να μη παρατηρήσουμε τη παραδοξότητα της αλήθειας πως η κοινωνικοποίηση απαιτεί μια σειρά από παραιτήσεις, συμβιβασμούς, στερήσεις, δυσαρέσκειες οι οποίες υπό ορισμένες προϋποθέσεις θα μπορούσαν να βιωθούν ως αποτυχία. Η κανονικοποίηση, που προσοχή δε συμπίπτει πάντα με τη κακοποίηση, σαν εργαλείο μιας εξουσίας που δε καταστέλλει μόνο μα και παράγει Γνώση έχει ωστόσο σχέση με μια ενεργή κοινωνικοποίηση η οποία όμως δεν αποτελεί αναπόφευκτα ένα εξουθενωτικό μπλοκάρισμα των ορμών μα και εμπεριέχεται στη δυναμική που αναπτύσσεται σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό. Εννοούμε πως οι περιορισμοί και οι κανόνες που επιβλήθηκαν κατά κύριο λόγο από την ισχύ της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων δε βασίζονταν στη κακή προαίρεση και τα σαδιστικά ένστικτα διεστραμμένων κεφαλαιοκρατών αλλά στα οικονομικά σχήματα, τους θεσμούς και την αναγκαιότητα της ανάπτυξης του Καπιταλισμού. Διότι ταυτόχρονα με τη κοινωνικοποίηση/ κανονικοποίηση του εργάτη μέσα στους απαράδεκτους εργοστασιακούς (και όχι μόνο) χώρους συντελείται και η κοινωνικοποίηση της εργασίας σαν ευθεία αντίθεση στη βαρβαρότητα της ατομικής ιδιοκτησίας και του νόμου της υπεραξίας. Έτσι λοιπόν, ενώ η εργασία είναι η επιτυχία της εποχής μας, ο εργάτης σαν εκφραστής της βουβής μάζας των αυτοαναπαραγόμενων γραναζιών του μηχανισμού παραγωγής, είναι η αποτυχία της. Πως φτάσαμε ως εδώ;
Πως βιωνόταν η αποτυχία στο μεσαίωνα; Κάτι μας λέει πως η επιτυχία ήταν κληρονομική. Το προνόμιο ενός ευγενούς ήταν η δυνατότητα να αποτύχει. Αντίθετα ο χωρικός ήταν αποτυχημένος και μπρος στα μάτια του Θεού και των αντιπροσώπων του τελεσίδικα. Δηλαδή η αποτυχία του χωρικού βιωνόταν σαν Μοίρα με μόνη διέξοδο τη μετά θάνατον ζωή λόγω ακριβώς των κοινωνικοοικονομικών συνθηκών που απέτρεπαν τη διαμόρφωση μιας ατομικότητας ικανής να αντιληφθεί τον εαυτό της ως τέτοια. Η προοδευτικότητα του Καπιταλισμού έγκειται στην αποτυχία του για πλήρη ενσωμάτωση του ατόμου που ο ίδιος δημιούργησε(δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε τα ιδεώδη του Διαφωτισμού αλλά και όσο και αν λυπόμαστε που το λέμε της Αμερικανικής επανάστασης). Διότι το Άτομο στον Καπιταλισμό όσο και αν έχει τη δυνατότητα να εξαχρειωθεί ενστερνιζόμενο και ναρκωμένο από τα ιδεολογικά εμπορεύματα που πωλούνται στις επιμέρους δομές, δε παύει να είναι αυτό που έχει δημιουργηθεί πια, Υποκείμενο. Καθώς λοιπόν μέσα από το χωρικό αναδύθηκε το υποκείμενο δια της ήττας(αποτυχίας) της φεουδαρχίας από τους αστούς, αναδύθηκε ταυτόχρονα και η δυνατότητα της ήττας(αποτυχίας) του καπιταλισμού από το συνειδητοποιημένο υποκείμενο.

*ενώ το παρόν κείμενο υπήρξε προϊόν έντονης αυτοερωτικής έμπνευσης, αποτύχαμε να το ολοκληρωσουμε.

γράφουν : Τεό και Νείκος

Ο βράχος (1)

Καλή χρονιά! Χρόνια πολλά! Οι ευχές δίπλα μου συντονίζονται με χαμόγελα περαστικών που αντανακλούν πάνω σε βιτρίνες πολύχρωμες και στολισμένες. Η γοητεία των γιορτών και φέτος δε με άγγιξε παρά ξώφαλτσα. Χαμογελάω και εγώ αν και με κάποια συστολή. Τα λόγια μου μοιάζουν να ξεπηδούν από μέσα μου σα κομματιασμένες καραμέλες από ένα χαλασμένο μηχάνημα ζαχαρωτών. «– Να έχετε μια καλή χρονιά». Ο πληθυντικός είναι για εμένα μια σανίδα σωτηρίας στη φουρτούνα της κοινωνικοποίησης. Ήδη αισθάνομαι πως σας χαλάω τη διάθεση. Μήπως είναι προτιμότερο να σταματήσω; Μήπως είναι σωστό να… Όχι αυτή τη φορά θα μιλήσω. Θα σας πω την ιστορία μου. Μια ιστορία ζωής που αν έβαζα ένα τίτλο θα ήταν κάτι σαν «Η Ντροπή» ή «Ιστορίες Σιωπής» ή «Ένα φάντασμα δε πλανιέται…» ή ένας οποιοσδήποτε δακρύβρεχτος τίτλος δραματικής σειράς της τηλεόρασης. Δεν έζησα κάτι το ιδιαίτερα τραγικό ή ανυπόφορο -υπάρχουν και χειρότερα, όπως λένε. Έζησα στη μετριότητα ως διαφορετικός και αυτό είναι κάτι δύσκολο ξέρετε… Συγχωρήστε τις υπερβολές και τον ενδεχομένως άκομψο τρόπο που διηγούμαι. Συγχωρήστε την απόφαση μου να παραβώ τον ιερό κανόνα της ομορφιάς. Συγχωρήστε με…
Γεννήθηκα πριν από 22 χρόνια με ένα τρομερό εξόγκωμα στο πρόσωπο. Σαν ένας τεράστιος βράχος από σάρκα και οστά, να είχε τοποθετηθεί χωρίς ιδιαίτερη επιμέλεια στο δεξί μου μάγουλο. Οι γονείς μου στεναχωρήθηκαν, αν και όχι πολύ, γιατί είχαν ήδη άλλα δύο παιδιά με φυσιολογικά πρόσωπα. Άλλωστε η ιατρική επιστήμη προοδεύει… θα κάνουμε μια πλαστική και όλα θα πάνε καλά… Πήγαμε, αν και δε θυμάμαι προσωπικά τίποτα, σε πολλούς γιατρούς, όσους επέτρεπαν τα οικονομικά μας. Δε γινόταν τίποτα. Ίσως όταν θα μεγάλωνα θα βρίσκαμε τη λύση. Έτσι ξεκινήσαμε να ζούμε εγώ σαν περίπου κανονικό βρέφος και οι γονείς μου σαν περίπου υπερήφανοι. Οι συγγενείς που έμαθαν την ατυχία των γονιών μου, έρχονταν στο σπίτι φέρνοντας για δώρα όσο γινόταν λιγότερο φανταχτερά ρουχαλάκια και λέγοντας ευχές έναν τόνο πιο χαμηλά απ’ ότι συνήθως. Όταν έκλαιγα γοερά σαν όλα τα βρέφη, τους κοβόταν η ανάσα. Θα νόμιζαν ότι υπέφερα ή κάτι τέτοιο. Το βέβαιο είναι πως όλοι έκαναν πως δεν έβλεπαν τίποτε περίεργο πάνω μου αποφεύγοντας να με κοιτάζουν έντονα στο πρόσωπο. Τα αδέλφια μου(5 και 8 χρονών αγόρια), μάλλον δε ζήλεψαν καθόλου την έλευση μου και αυτό είναι φοβερά άδικο. Δασκαλεμένα να με αγαπούν και να με παίζουν, όπως και οι φίλοι τους είχα γίνει ήδη μια διασημότητα. Με αγαπούσαν όλοι. Με λάτρευαν. Ήμουν τόσο τυχερός.

Συνεχίζεται…

ΓΡΑΦΕΙ : Ο ΒρΑχΟς

Το φθινόπωρο

Η πιο υποτιμημένη ,ίσως, εποχή είναι το φθινόπωρο. Η γκρίζα του όψη, το μελαγχολικό του μουρμουρητό, η εμμονή του στην συννεφιά, η λάσπη του που συνυπάρχει με μια μυστηριώδη αίσθηση ατμοσφαιρικής καθαριότητας, όλα φαίνεται να συντελούν στη συμβολοποίηση του ως μια εποχή καταθλιπτική που κάνει τους ανθρώπους να δυσφορούν. Το φθινόπωρο δε τραγουδιέται συχνά, ούτε εμπνέει τις ανθρώπινες συντροφιές για σπουδαία και ιστορικά γλέντια. Το φθινόπωρο είναι η εποχή όπου ανοίγουν τα σχολεία, όπου τελειώνουν οι διακοπές, όπου ο ήλιος δε είναι πια ζεστός. Το φθινόπωρο εισβάλει στο κόσμο μας, ύπουλα σαν ένα συνάχι. Οι καλοκαιρινές αναμνήσεις ξεθωριάζουν μέσα στη παγωμένη του αγκαλιά. Το φθινόπωρο μας ξεγελά διαρκώς, ανακατεύοντας τις ντουλάπες μας, ανακατεύοντας τις διαθέσεις μας. Ως εκ τούτου, το φθινόπωρο είναι η εποχή της ειρωνείας. Δεν είναι αισιόδοξο όσο η άνοιξη, ούτε σοβαροφανές σα τον χειμώνα, και καθόλου ανέμελο και αφελές σαν το καλοκαίρι. Το φθινόπωρο είναι ένας νωχελικός επισκέπτης χωρίς απαστράπτοντα δώρα. Δεν έχει τη ματαιοδοξία να διαρκέσει για πάντα… πάντοτε με προθυμία παραχωρεί τη θέση του στις άλλες εποχές, αν και στην οικογένεια των εποχών το φθινόπωρο σπάνια θα κάθεται στο ίδιο τραπέζι μαζί τους, σαν από μια αμοιβαία και διαρκή αδυναμία αλληλοκατανόησης. Το φθινόπωρο εμφανίζεται μέσα από διαρκώς ανανεούμενες απουσίες: Τις άδειες αυλές, τα έρημα θέρετρα, τους γυμνούς κορμούς των φυλλοβόλων... Και όμως αντιστέκεται στη κοινωνική διασπορά- αδιαφορία του καλοκαιριού, και στην ανατριχιαστική αναμονή του χειμώνα. Το φθινόπωρο δε ζηλεύει. Το φθινόπωρο εγκυμονεί. Οι προσδοκίες μας, το φθινόπωρο, χαράζονται στα τζάμια από τα υγρά ανθρώπινα χνώτα, όταν αναπνέουμε δίπλα τους. Θαμπώνουν το τοπίο προς στιγμήν και είναι στο χέρι μας στα δευτερόλεπτα που μεσολαβούν να αποφασίσουμε να δούμε τον κόσμο πιο καθαρά. Στο αινιγματικό σεπτεμβριανό του βλέμμα αντικρίζουμε τον εαυτό μας στο μέλλον. Είναι η εποχή που αλλάζουμε τάξη, αλλάζουμε δουλειά, μπαίνουμε στο πανεπιστήμιο, ελπίζουμε για καινούριες συντροφιές, για καινούριες αγάπες, για καινούρια στέκια. Το φθινόπωρο είναι ο ιερός τόπος των μεγάλων αποφάσεων, των ερωτηματικών και των απαντήσεων. Κάθε κακόβουλη προσπάθεια να ταυτίσουμε το φθινόπωρο με την απαισιοδοξία, πέφτει στο κενό. Το φθινόπωρο απλά δεν κοροϊδεύει, δε προκαλεί ψευδαισθήσεις. Ακόμα και οι πλημμύρες του που θρηνούμε στα τηλεοπτικά μας παράθυρα(που όλο θαμπωμένα είναι) είναι γεννήματα της αδιαφορίας άλλων εποχών. Το φθινόπωρο εισβάλει με τη μυρωδιά της φρέσκιας βροχής στα ρουθούνια μας και μας καλωσορίζει με το ξεχασμένο άγγιγμα των περσινών μας παλτών. Το φθινόπωρο είναι μια σπουδαία εποχή.
Τι νόημα να έχει ετούτο το άρθρο; Ακόμη και σε εμένα είναι λίγο ασαφές. Μάταια προσπαθώ να το νοηματοδοτήσω. Να ανακαλύψω ανάμεσα στις λέξεις κάποια, περισσότερο ή λιγότερο προφανή, μεταφορά. Γιατί όμως επιμένω να το τελειώσω; Ποια ιδιαίτερη γοητεία μου ασκεί η εμμονή σε ετούτο το ασήμαντο και μεροληπτικό εγκώμιο μιας εκ των τεσσάρων εποχών; Στις ημέρες μας όπου τα πάντα μοιάζουν να υπάρχουν για να εξυπηρετούν ένα συγκεκριμένο συμφέρον η χωρίς νόημα προσωπική ονειροπόληση είναι καταδικασμένη, γραφική, γελοία… Στην εποχή όπου ο χρόνος χάνεται μέσα από το χέρια μας στο κυνήγι μιας εικονικής και ψευδεπίγραφης καταναλωτικής ευτυχίας η παιδική συνήθεια μας στο παιχνίδι με τις λέξεις και τα πράγματα θεωρείται ένα απαράδεκτο χασομέρι. Σε πείσμα της, λοιπόν, θα εμπιστευτώ την επιθυμία μου να βάλω και τη τελευταία τελεία τούτου του άρθρου, προτού με κατακλύσει η αμηχανία όταν θα το δω τυπωμένο.

Γράφει: ο Νείκος