Ο Βράχος(2)

… συνέχεια …

Και είμαι τυχερός. Λέω πως είμαι τυχερός γιατί δε πιστεύω στη μοίρα ή το μεταφυσικό άγγελο- προστάτη και όμως πάντα βρισκόταν τρόπος να βγω από τη δύσκολη θέση … Έχω ας πούμε μια ιδιαίτερη σχέση με τον Θεό. Κανένας από τους δυο μας δε πιστεύει στον άλλο. Όταν πήγα στο σχολείο, τα υπόλοιπα παιδάκια έκαναν πως δεν έβλεπαν τον ατσούμπαλο βράχο που κατολίσθησε στο μάγουλό μου. Ειχα ειδική μεταχείριση και έμαθα να την εκμεταλλεύομαι με τον καλύτερο τρόπο: να είμαι διακριτικός, μετριόφρων και καθόλου απαιτητικός. Στο ποδόσφαιρο τα παιδιά δε με μάρκαραν σκληρά και τα πιο «ζωηρά» δε με ενοχλούσαν όπως γινόταν με τα υπόλοιπα αγόρια. Τα κορίτσια επίσης μου μιλούσαν περισσότερο από τον μέσο όρο των υπολοίπων αγοριών. Ήμουν τόσο ευγενικός και καλός που αγανακτούσα με τον ίδιο μου τον εαυτό(φαντάζομαι και οι άλλοι). Ήμουν επίσης και αρκετά επιμελής μαθητής, χωρίς να γίνομαι ανταγωνιστικός με κανέναν από τους υπόλοιπους καλούς μαθητές. Αλήθεια όμως, θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά; Όταν ξέρεις πως οι άλλοι θέλουν τη παραμικρή ευκαιρία για να χρησιμοποιήσουν τη σωματική ή άλλη μειονεξία εις βάρος σου τότε πρέπει να γίνεσαι πιο ελαφρύς και από το πούπουλο. Να περνάς χωρίς να αγγίζεις για να μη σε αγγίξουν. Να μη κοροϊδεύεις για να μη σε κοροϊδεύουν. Είσαι καταδικασμένος να είσαι καλός… Είσαι καταδικασμένος να βράζεις σα χύτρα από το θυμό και να χαμογελάς, ξέροντας ότι έχεις μοιραία το πιο άσχημο χαμόγελο από όσους γνωρίζεις…
Βράχος είναι το παρατσούκλι που μου είχαν βγάλει κρυφά τα παιδιά στο δημοτικό. Το έμαθα όταν τόλμησα να τσακωθώ με έναν από τους αδελφούς μου.

Συνεχίζεται…

ΓΡΑΦΕΙ : ο ΒρΑχΟς