Ο βράχος (1)

Καλή χρονιά! Χρόνια πολλά! Οι ευχές δίπλα μου συντονίζονται με χαμόγελα περαστικών που αντανακλούν πάνω σε βιτρίνες πολύχρωμες και στολισμένες. Η γοητεία των γιορτών και φέτος δε με άγγιξε παρά ξώφαλτσα. Χαμογελάω και εγώ αν και με κάποια συστολή. Τα λόγια μου μοιάζουν να ξεπηδούν από μέσα μου σα κομματιασμένες καραμέλες από ένα χαλασμένο μηχάνημα ζαχαρωτών. «– Να έχετε μια καλή χρονιά». Ο πληθυντικός είναι για εμένα μια σανίδα σωτηρίας στη φουρτούνα της κοινωνικοποίησης. Ήδη αισθάνομαι πως σας χαλάω τη διάθεση. Μήπως είναι προτιμότερο να σταματήσω; Μήπως είναι σωστό να… Όχι αυτή τη φορά θα μιλήσω. Θα σας πω την ιστορία μου. Μια ιστορία ζωής που αν έβαζα ένα τίτλο θα ήταν κάτι σαν «Η Ντροπή» ή «Ιστορίες Σιωπής» ή «Ένα φάντασμα δε πλανιέται…» ή ένας οποιοσδήποτε δακρύβρεχτος τίτλος δραματικής σειράς της τηλεόρασης. Δεν έζησα κάτι το ιδιαίτερα τραγικό ή ανυπόφορο -υπάρχουν και χειρότερα, όπως λένε. Έζησα στη μετριότητα ως διαφορετικός και αυτό είναι κάτι δύσκολο ξέρετε… Συγχωρήστε τις υπερβολές και τον ενδεχομένως άκομψο τρόπο που διηγούμαι. Συγχωρήστε την απόφαση μου να παραβώ τον ιερό κανόνα της ομορφιάς. Συγχωρήστε με…
Γεννήθηκα πριν από 22 χρόνια με ένα τρομερό εξόγκωμα στο πρόσωπο. Σαν ένας τεράστιος βράχος από σάρκα και οστά, να είχε τοποθετηθεί χωρίς ιδιαίτερη επιμέλεια στο δεξί μου μάγουλο. Οι γονείς μου στεναχωρήθηκαν, αν και όχι πολύ, γιατί είχαν ήδη άλλα δύο παιδιά με φυσιολογικά πρόσωπα. Άλλωστε η ιατρική επιστήμη προοδεύει… θα κάνουμε μια πλαστική και όλα θα πάνε καλά… Πήγαμε, αν και δε θυμάμαι προσωπικά τίποτα, σε πολλούς γιατρούς, όσους επέτρεπαν τα οικονομικά μας. Δε γινόταν τίποτα. Ίσως όταν θα μεγάλωνα θα βρίσκαμε τη λύση. Έτσι ξεκινήσαμε να ζούμε εγώ σαν περίπου κανονικό βρέφος και οι γονείς μου σαν περίπου υπερήφανοι. Οι συγγενείς που έμαθαν την ατυχία των γονιών μου, έρχονταν στο σπίτι φέρνοντας για δώρα όσο γινόταν λιγότερο φανταχτερά ρουχαλάκια και λέγοντας ευχές έναν τόνο πιο χαμηλά απ’ ότι συνήθως. Όταν έκλαιγα γοερά σαν όλα τα βρέφη, τους κοβόταν η ανάσα. Θα νόμιζαν ότι υπέφερα ή κάτι τέτοιο. Το βέβαιο είναι πως όλοι έκαναν πως δεν έβλεπαν τίποτε περίεργο πάνω μου αποφεύγοντας να με κοιτάζουν έντονα στο πρόσωπο. Τα αδέλφια μου(5 και 8 χρονών αγόρια), μάλλον δε ζήλεψαν καθόλου την έλευση μου και αυτό είναι φοβερά άδικο. Δασκαλεμένα να με αγαπούν και να με παίζουν, όπως και οι φίλοι τους είχα γίνει ήδη μια διασημότητα. Με αγαπούσαν όλοι. Με λάτρευαν. Ήμουν τόσο τυχερός.

Συνεχίζεται…

ΓΡΑΦΕΙ : Ο ΒρΑχΟς