Το αποτυχημένο υποκείμενο*

Ενώ θα μπορούσαμε να ορίσουμε την αποτυχία ως υποπροϊόν (ή επιφαινόμενο αν προτιμάτε) της εγγενούς ιδιότητας της εξουσίας για κανονικοποίηση αδυνατούμε να μη παρατηρήσουμε τη παραδοξότητα της αλήθειας πως η κοινωνικοποίηση απαιτεί μια σειρά από παραιτήσεις, συμβιβασμούς, στερήσεις, δυσαρέσκειες οι οποίες υπό ορισμένες προϋποθέσεις θα μπορούσαν να βιωθούν ως αποτυχία. Η κανονικοποίηση, που προσοχή δε συμπίπτει πάντα με τη κακοποίηση, σαν εργαλείο μιας εξουσίας που δε καταστέλλει μόνο μα και παράγει Γνώση έχει ωστόσο σχέση με μια ενεργή κοινωνικοποίηση η οποία όμως δεν αποτελεί αναπόφευκτα ένα εξουθενωτικό μπλοκάρισμα των ορμών μα και εμπεριέχεται στη δυναμική που αναπτύσσεται σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό. Εννοούμε πως οι περιορισμοί και οι κανόνες που επιβλήθηκαν κατά κύριο λόγο από την ισχύ της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων δε βασίζονταν στη κακή προαίρεση και τα σαδιστικά ένστικτα διεστραμμένων κεφαλαιοκρατών αλλά στα οικονομικά σχήματα, τους θεσμούς και την αναγκαιότητα της ανάπτυξης του Καπιταλισμού. Διότι ταυτόχρονα με τη κοινωνικοποίηση/ κανονικοποίηση του εργάτη μέσα στους απαράδεκτους εργοστασιακούς (και όχι μόνο) χώρους συντελείται και η κοινωνικοποίηση της εργασίας σαν ευθεία αντίθεση στη βαρβαρότητα της ατομικής ιδιοκτησίας και του νόμου της υπεραξίας. Έτσι λοιπόν, ενώ η εργασία είναι η επιτυχία της εποχής μας, ο εργάτης σαν εκφραστής της βουβής μάζας των αυτοαναπαραγόμενων γραναζιών του μηχανισμού παραγωγής, είναι η αποτυχία της. Πως φτάσαμε ως εδώ;
Πως βιωνόταν η αποτυχία στο μεσαίωνα; Κάτι μας λέει πως η επιτυχία ήταν κληρονομική. Το προνόμιο ενός ευγενούς ήταν η δυνατότητα να αποτύχει. Αντίθετα ο χωρικός ήταν αποτυχημένος και μπρος στα μάτια του Θεού και των αντιπροσώπων του τελεσίδικα. Δηλαδή η αποτυχία του χωρικού βιωνόταν σαν Μοίρα με μόνη διέξοδο τη μετά θάνατον ζωή λόγω ακριβώς των κοινωνικοοικονομικών συνθηκών που απέτρεπαν τη διαμόρφωση μιας ατομικότητας ικανής να αντιληφθεί τον εαυτό της ως τέτοια. Η προοδευτικότητα του Καπιταλισμού έγκειται στην αποτυχία του για πλήρη ενσωμάτωση του ατόμου που ο ίδιος δημιούργησε(δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε τα ιδεώδη του Διαφωτισμού αλλά και όσο και αν λυπόμαστε που το λέμε της Αμερικανικής επανάστασης). Διότι το Άτομο στον Καπιταλισμό όσο και αν έχει τη δυνατότητα να εξαχρειωθεί ενστερνιζόμενο και ναρκωμένο από τα ιδεολογικά εμπορεύματα που πωλούνται στις επιμέρους δομές, δε παύει να είναι αυτό που έχει δημιουργηθεί πια, Υποκείμενο. Καθώς λοιπόν μέσα από το χωρικό αναδύθηκε το υποκείμενο δια της ήττας(αποτυχίας) της φεουδαρχίας από τους αστούς, αναδύθηκε ταυτόχρονα και η δυνατότητα της ήττας(αποτυχίας) του καπιταλισμού από το συνειδητοποιημένο υποκείμενο.

*ενώ το παρόν κείμενο υπήρξε προϊόν έντονης αυτοερωτικής έμπνευσης, αποτύχαμε να το ολοκληρωσουμε.

γράφουν : Τεό και Νείκος