Το φθινόπωρο

Η πιο υποτιμημένη ,ίσως, εποχή είναι το φθινόπωρο. Η γκρίζα του όψη, το μελαγχολικό του μουρμουρητό, η εμμονή του στην συννεφιά, η λάσπη του που συνυπάρχει με μια μυστηριώδη αίσθηση ατμοσφαιρικής καθαριότητας, όλα φαίνεται να συντελούν στη συμβολοποίηση του ως μια εποχή καταθλιπτική που κάνει τους ανθρώπους να δυσφορούν. Το φθινόπωρο δε τραγουδιέται συχνά, ούτε εμπνέει τις ανθρώπινες συντροφιές για σπουδαία και ιστορικά γλέντια. Το φθινόπωρο είναι η εποχή όπου ανοίγουν τα σχολεία, όπου τελειώνουν οι διακοπές, όπου ο ήλιος δε είναι πια ζεστός. Το φθινόπωρο εισβάλει στο κόσμο μας, ύπουλα σαν ένα συνάχι. Οι καλοκαιρινές αναμνήσεις ξεθωριάζουν μέσα στη παγωμένη του αγκαλιά. Το φθινόπωρο μας ξεγελά διαρκώς, ανακατεύοντας τις ντουλάπες μας, ανακατεύοντας τις διαθέσεις μας. Ως εκ τούτου, το φθινόπωρο είναι η εποχή της ειρωνείας. Δεν είναι αισιόδοξο όσο η άνοιξη, ούτε σοβαροφανές σα τον χειμώνα, και καθόλου ανέμελο και αφελές σαν το καλοκαίρι. Το φθινόπωρο είναι ένας νωχελικός επισκέπτης χωρίς απαστράπτοντα δώρα. Δεν έχει τη ματαιοδοξία να διαρκέσει για πάντα… πάντοτε με προθυμία παραχωρεί τη θέση του στις άλλες εποχές, αν και στην οικογένεια των εποχών το φθινόπωρο σπάνια θα κάθεται στο ίδιο τραπέζι μαζί τους, σαν από μια αμοιβαία και διαρκή αδυναμία αλληλοκατανόησης. Το φθινόπωρο εμφανίζεται μέσα από διαρκώς ανανεούμενες απουσίες: Τις άδειες αυλές, τα έρημα θέρετρα, τους γυμνούς κορμούς των φυλλοβόλων... Και όμως αντιστέκεται στη κοινωνική διασπορά- αδιαφορία του καλοκαιριού, και στην ανατριχιαστική αναμονή του χειμώνα. Το φθινόπωρο δε ζηλεύει. Το φθινόπωρο εγκυμονεί. Οι προσδοκίες μας, το φθινόπωρο, χαράζονται στα τζάμια από τα υγρά ανθρώπινα χνώτα, όταν αναπνέουμε δίπλα τους. Θαμπώνουν το τοπίο προς στιγμήν και είναι στο χέρι μας στα δευτερόλεπτα που μεσολαβούν να αποφασίσουμε να δούμε τον κόσμο πιο καθαρά. Στο αινιγματικό σεπτεμβριανό του βλέμμα αντικρίζουμε τον εαυτό μας στο μέλλον. Είναι η εποχή που αλλάζουμε τάξη, αλλάζουμε δουλειά, μπαίνουμε στο πανεπιστήμιο, ελπίζουμε για καινούριες συντροφιές, για καινούριες αγάπες, για καινούρια στέκια. Το φθινόπωρο είναι ο ιερός τόπος των μεγάλων αποφάσεων, των ερωτηματικών και των απαντήσεων. Κάθε κακόβουλη προσπάθεια να ταυτίσουμε το φθινόπωρο με την απαισιοδοξία, πέφτει στο κενό. Το φθινόπωρο απλά δεν κοροϊδεύει, δε προκαλεί ψευδαισθήσεις. Ακόμα και οι πλημμύρες του που θρηνούμε στα τηλεοπτικά μας παράθυρα(που όλο θαμπωμένα είναι) είναι γεννήματα της αδιαφορίας άλλων εποχών. Το φθινόπωρο εισβάλει με τη μυρωδιά της φρέσκιας βροχής στα ρουθούνια μας και μας καλωσορίζει με το ξεχασμένο άγγιγμα των περσινών μας παλτών. Το φθινόπωρο είναι μια σπουδαία εποχή.
Τι νόημα να έχει ετούτο το άρθρο; Ακόμη και σε εμένα είναι λίγο ασαφές. Μάταια προσπαθώ να το νοηματοδοτήσω. Να ανακαλύψω ανάμεσα στις λέξεις κάποια, περισσότερο ή λιγότερο προφανή, μεταφορά. Γιατί όμως επιμένω να το τελειώσω; Ποια ιδιαίτερη γοητεία μου ασκεί η εμμονή σε ετούτο το ασήμαντο και μεροληπτικό εγκώμιο μιας εκ των τεσσάρων εποχών; Στις ημέρες μας όπου τα πάντα μοιάζουν να υπάρχουν για να εξυπηρετούν ένα συγκεκριμένο συμφέρον η χωρίς νόημα προσωπική ονειροπόληση είναι καταδικασμένη, γραφική, γελοία… Στην εποχή όπου ο χρόνος χάνεται μέσα από το χέρια μας στο κυνήγι μιας εικονικής και ψευδεπίγραφης καταναλωτικής ευτυχίας η παιδική συνήθεια μας στο παιχνίδι με τις λέξεις και τα πράγματα θεωρείται ένα απαράδεκτο χασομέρι. Σε πείσμα της, λοιπόν, θα εμπιστευτώ την επιθυμία μου να βάλω και τη τελευταία τελεία τούτου του άρθρου, προτού με κατακλύσει η αμηχανία όταν θα το δω τυπωμένο.

Γράφει: ο Νείκος