Το κασκόλ

To κείμενο που ακολουθεί εμπλουτίστηκε με νόημα κατά τη διάρκεια που γραφόταν. Η ολίσθηση της σημασίας από το παιχνίδισμα των σημαινόντων, των λέξεων αν θέλετε, εις το διηνεκές είναι μια αίσθηση την οποία αποκομίζουμε από το γεγονός και μόνο της ομιλίας. Χρειάστηκε να ξεκινήσουμε από μια παραδοχή η οποία αποκτά θεμελιακό χαρακτήρα και η ανάπτυξή των συνεπειών της μέσα από πιστούς στην παραδοχή συλλογισμούς πιστεύουμε πως πρέπει να είναι το νήμα που διαπερνά μια νηφάλια εποπτεία του φλερτ.
Το φλερτ έχει μια γλώσσα. Αυτή συναρθρώνεται όπως και κάθε άλλη γλώσσα, πρόκειται δηλαδή για μια δομή που απαρτίζεται από διαφορικά στοιχεία για τα οποία δε μπορούμε να πούμε πως κάποιο έχει μεγαλύτερη σημασία από κάποιο άλλο. Απλά αλληλοεξαρτώνται και κανένα δε μπορεί να καθοριστεί με ακρίβεια παρά μόνο μέσω ενός άλλου.
Η γλώσσα του φλερτ είναι ο τόπος που αρθρώνεται ο λόγος του Υποκειμένου που φλερτάρει , το οποίο δε μιλά μόνο, αλλά χτίζει σύμβολα, κώδικες συμπεριφοράς, επιλέγει λέξεις, κινήσεις,βλέμματα. Αυτή είναι η θέση κάποιου που φλερτάρει, απέναντι στον άλλο, στο Αντικείμενο που δε μιλά, που δε χρειάζεται να μιλά. Ο άλλος είναι ένα Αντικείμενο, το αν είναι το αίτιο της επιθυμίας ή όχι είναι πάντα υπό συζήτηση, πάντως σίγουρα είναι επιθυμητό. Οποιαδήποτε υπόθεση εργασίας θα τοποθετούσε σαν μέρος του ερωτικού δράματος του φλερτ και ένα αντικείμενο δέκτη του πόθου και συμπρωταγωνιστή στο παιχνίδισμα, μια αιτία ’’για να’’ φλερτάρεις. Κι’ αυτό, αλίμονο, είναι αληθινό... Άλλωστε πως αλλιώς να αναφωνήσεις ’’Αξιολάτρευτο!’’, ή πως να βυθιστείς στην απελπισία μόνο από ’’Της μύτης μια ακρίτσα’’?. Όμως θα ήμασταν άδικοι με τον εαυτό μας αν δε βλέπαμε καθαρά και ξάστερα το συμπαγή ναρκισσισμό του φλερτ και τη στιγμή κατά την οποία το ερωτικό αντικείμενο υποβαθμίζεται σε τέτοιο βαθμό ώστε να χάνεται μπροστά από τα μάτια μας και τη θέση του να παίρνει το Απόλυτο, η πλήρης εναρμόνιση με τον κόσμο, που από μια άλλη σκοπιά δεν είναι παρά μια ρωγμή μέσα στο Είναι. Μια στιγμή που έχουμε στα χέρια μας τόσο πλούτο ώστε να είναι ανταλλάξιμος με οποιοδήποτε Αντικείμενο. Είμαστε αναγκασμένοι να προχωρήσουμε με μια σκέψη σκοτεινή στα δύσβατα μονοπάτια της Υποκειμενικότητας.
Για να αφηγηθούμε το φλερτ δε χρειάζεται τίποτε άλλο παρά να το αφήσουμε να μιλήσει τη γλώσσα του. Αυτό δε σημαίνει πως δεν είναι απαραίτητη μια θεμελίωση, που δε θέλει να υποκαταστήσει το φρέσκο λόγο ενός φλερτ, απλά να υποδείξει τις προϋποθέσεις της ύπαρξης και εκφοράς του.
Το Ασυνείδητο είναι δομημένο σα γλώσσα. Να μια διατύπωση που δε θα μπορούσε να γεννηθεί παρά μόνο στο Παρίσι ανάμεσα σε δυο τζούρες από ένα ξύλινο τσιμπούκι. Η διατύπωση είναι σίγουρα αινιγματική και δύσκολα αντιληπτή όμως αυτό που σίγουρα δε μπορεί να αμφισβητηθεί είναι η συζήτηση που προκαλεί. Η πρωτοκαθεδρία του σημαίνοντος και η είσοδος στην τάξη του Συμβολικού κατά την οποία η ανάγκη αρθρώνεται σε αίτημα ικανοποίησης, απόδειξη αγάπης, αφήνει σαν ίχνος την Επιθυμία. Ποια άλλη πιο κεντρική έννοια για το φλερτ από την επιθυμία; Τη στιγμή που η ανάγκη αρθρώνεται σε γλώσσα και εισάγεται στο καθεστώς του Συμβολικού ένα Υποκείμενο αναδύεται. Από κει και πέρα η επιθυμία θα αναφέρεται στον άλλο μόνο και μόνο επειδή το ’’Εγώ είναι ένας άλλος’’ και θα κατευθύνεται συνεχώς προς το άπειρο αφού η σημασία της μονίμως θα εμπίπτει στο Λόγο και θα γλιστρά κάτω από το σημαίνον, λειτουργώντας σαν πλεόνασμα, σαν κεκτημένη ταχύτητα φωνάζοντας συνεχώς για μια ικανοποίηση που δεν πρόκειται να έρθει ποτέ. Πρόκειται για το βασικό μοτίβο της Φαντασιακής τάξης όπου κυριαρχεί η πρωταρχική δυαδική σχέση, σχεδόν συμβιωτική, με τον άλλο, υπονοώντας πάντα τη Μητέρα. Η σημασία του Φαντασιακού έγκειται μεταξύ άλλων και στην έλξη που ασκεί στο Υποκείμενο η κατοπτρική του εικόνα, μια σχεδόν υπνωτιστική διάσταση, και είναι ριζωμένο στη σχέση του με το ίδιο του το σώμα. Ξαναβρίσκουμε το Freud και τη libido του εγώ και τη libido του Αντικειμένου. Η επιθυμία κατευθύνεται προς το Αντικείμενο μόνο για να επιστρέψει στο εγώ. Ο άλλος υπάρχει για να επιβεβαιώσει το θρίαμβο του Εγώ μέσω της πρωταρχικής ταύτισης με αυτόν. Το Υποκείμενο θα μιλήσει τη γλώσσα του φλερτ ’’με’’ αλλά και ’’χωρίς’’ το Αντικείμενο. Το ’’με’’ και το ’’χωρίς’’ αποτελούν άραγε δυνατότητες ξεχωριστές επιτελώντας διαφορετικές λειτουργίες ή μήμπως είναι οι όροι μιας αδιάσπαστης ενότητας που κοινωνείται όταν τα σώματα ξεχειλίζουν από επιθυμία; Πως το Αντικείμενο και η απουσία του αλληλοκαθορίζονται; Ποια είναι τα σημεία που αν τα ανατρέξουμε θα βρούμε ’’εσένα’’ και ’’εμένα’’, άπειρες γλωσσικές εκρήξεις του Φαντασιακού, την παραμικρή λεπτομέρεια των τελετουργιών του φλερτ, μέσω των οποίων συμπυκνώνεται για άλλη μια φορά –πάντα- ο πλούτος της επιθυμίας; Δεν έχουμε παρά να μιλήσουμε γι’ αυτό. Και είναι αλήθεια πως τα σημαίνοντα του φλερτ, σε μια κίνηση που δύσκολα μπορεί να παρακολουθηθεί λόγω της βιαιότητάς της και μόνο, επιβεβαιώνουν το θρίαμβο του Υποκειμένου που ’’προχωρά κεραυνόνωντας τον κόσμο λεβέντης εικοσιδυό χρονών’’ μα και την πανωλεθρία που έρχεται μερικές φορές σαν από μηχανής θεός ή αυτοεκπληρούμενη προφητεία προς χάρη ενός Υποκειμένου που δε μπορεί παρά να ηττηθεί. Δεν επιχειρούμε να δώσουμε μια ερμηνεία μέσα στην ψυχική οικονομία του ερωτευμένου που φλερτάρει, απλά να τον δούμε εν ώρα εργασίας, το σώμα να πλάθει τον εαυτό του. Και φυσικά κάποια στιγμή δε θα μπορέσουμε παρά να μιλήσουμε γι’ αυτά με περισσότερες λεπτομέρειες ωθώντας τα ως τις ακρότατες συνέπειές τους, το μονίμως ερωτευμένο Υποκείμενο, την αφήγηση της Ατέρμονης Πτώσης.


ΣΗΜΕΙΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΑΣΚΟΛ


ΚΑΣΚΟΛ
Το Υποκείμενο που φλερτάρει φαντασιακά φορά πάντα κασκόλ, το σκηνικό του φλερτ δομείται αριστοτεχνικά και έτσι το παιχνίδι της γοητείας και του εντυπωσιασμού αποκτά ένα πιστό σύμμαχο.



Μήκος

Φορώ πάντα ένα κασκόλ μακρύ. Δεν είναι απλώς ένα κομμάτι ύφασμα, είναι ένας δρόμος που τον ακολουθώ με πίστη. Ξεκινώ μια διαδρομή κατά τη διάρκεια της οποίας χαράσσω τη μυθολογία του επιχειρήματος. Δε μακρυγορώ, απεραντολογώ και αυτή η απεραντολογία με πάει μακρύτερα από μια εμφανή αυτοεπιβεβαίωση. Χέρι-χέρι βαδίζουμε κάθε σπιθαμή του μήκους αυτού του δρόμου, που τείνει στο άπειρο, μεθυσμένοι από την πλήρη αυτάρκεια από οποιονδήποτε εξωτερικό καθορισμό. Αν το όνειρο είναι η βασιλική ατραπός για το ασυνείδητο, τότε η γλυκιά απεραντολογία μέσα στην οποία εφορμώ, η τέχνη του ασήμαντου, είναι ο δρόμος της αλήθειας, της δικής μας αλήθειας.

Ελλειπτικότητα

Ο Λόγος μου χαρακτηρίζεται πάντα από ελλειπτικότητα. Το κασκόλ μου ποτέ δε σφιχτοδένει παρά μόνο περιζώνει το λαιμό, δεν πνίγει παρά μόνο αγκαλιάζει. Ο Λόγος μου, ο Λόγος του επιχειρήματος, δε σφυροκοπά το στόχο του, δεν αδημονεί να τον ορίσει, ούτως ή άλλως ένας ορισμός σηματοδοτεί ένα τέλος, αλλά τρέφεται από τη θωπεία του Αληθινού. Χαϊδεύοντας και αποπλανώντας το πραγματικό το αναγκάζει να αναφωνήσει ’’σε παρακαλώ, φτάνει σου παραδίνομαι’’. Είμαι Κύριος και αποσκοπώ στην αποπλάνηση που επιστέφει πολλαπλασιασμένη σε μένα. Το κασκόλ μου δεν κλείνει ένα κύκλο, το επιχείρημα μου δεν είναι αυτιστικό, παράγει συνεχώς σε ανώτερο επίπεδο, είναι μέρος μιας σπείρας της οποίας το παρελθόν και το μέλλον είναι απροσδιόριστα ή μάλλον ασυνείδητα. Γι’ αυτό το κασκόλ μου είναι μέρος της λατρείας της αυτοεικόνας μου, σε αποπλανώ επειδή σε εξουσιάζω και το επιχείρημα μου περιζώνει το Αληθινό, μέρος του οποίου είσαι και συ.

Το πέταγμα

Η κίνηση που διαγράφει το κασκόλ τη στιγμή που το φορώ, τη στιγμή που οπλίζομαι είναι μια κίνηση ελκτική, κίνηση καλέσματος στο άλλο. Αφού το Εγώ είναι ένας άλλος, δομημένο μέσα από την ταύτιση με την κατοπτρική μου εικόνα, να λατρεύω την εικόνα μου σημαίνει να λατρεύω τον άλλο που όμως σημαίνει και ο άλλος να με λατρεύει επίσης. Στην ουσία η επιθυμία μου δεν είναι τίποτε άλλο παρά η επιθυμία της επιθυμίας του άλλου. Σε χρειάζομαι για να φτάσω στο θρίαμβό μου αλλά ταυτόχρονα είμαστε ηττημένοι και οι δυο καθώς μας χωρίζει θεμελιακά η γλώσσα αφού μας έχει δομήσει σαν Υποκείμενα. Ρίχνω τα δολώματα του Φαντασιακού μου σε ένα συνεχόμενο αγώνα εξαπάτησης, παρεξήγησης και αυτοκαταστροφής που θα με σπρώξει ξανά προς τα σένα. Φτάνουν μόνο μια επιτηδευμένη αδιαφορία ή ένα τηλέφωνο που έπρεπε αλλά δεν έγινε. Είμαι αιχμαλωτισμένος ολοκληρωτικά στην αντανάκλασή μου και στο απροσδιόριστο που συνιστά το ασυνείδητο μου η θεμελιακή αλλοτρίωση από την ανάγκη.

Γράφει ο : Τεό